بدرود آقای دو ممیز هفده!

اشک ها مقدمند بر کلمات...کلمه ها را می توانی کنترل کنی اما اشک ها را هرگز...چشم های خیس مانیتور ها را مح می بینند و کلمات را سرکش می کنند.کلمه ها بوی اشک شنیده اند و یاغی شده اند.دلشان می خواهد از دل کیبورد بیرون بزنند و بریزند روی صفحه مانیتور ....هر چه باشد این خاصیت اشک است که به همه چیز از جمله کلمه ها شوری می بخشد کنترل ناپذیر....

تلویزیون دارد تو را نشان می دهد که داری برای دومین بار خداحافظی می کنی و من حسرت چاپ نشدن مجله ام را دارم که هم جلدش تو بودی و هم سرمقاله اش....داری دور زمین می دوی و این بار مردان روز فاتحانه دور و برت می چرخند تا مطمئن شوند که علاوه بر پخش تلویزیونی عکس جلد فردایشان هم تضمین است.می آیند دور و برت و می کوشند خودشان را دوستدارت نشان دهند.از تک تکشان خاطرات خوب و بدی داری که حالا احتمالا به وقت دور زمین چرخیدن در ذهنت جایی پیدا نمی کنند....

اولین باری که وارد زندگی من شدی کی بود؟شاید بازی های باشگاهی و دربی هایی که تو مقابل تیم محبوبم بازی می کردی نقطه آغازینی بود بر ورودت به زندگی یک هوادار ساده.با این همه اول بار در دالیان بود که وارد زندگی من شدی وقتی آن دو موشک را فرستادی داخل دروازه چین و طنز و کاریکاتور که دوستش داشتم کاریکاتورهایت را گذاشت....تیم مایلی کهن داشت برای رسیدن به فرانسه می جنگید و تو  و بقیه پسرها داشتید برایمان تاریخ را رقم می زدید و دوباره جهانی مان می کردید...تو داشتی می ترکاندی و ما ها داشتیم حلواحلوایت می کردیم پای تلویزیون....یکی دو سال بعد آنروز جادویی رسید.داشتم می رفتم ابرارورزشی که با تو در ورودی تحریریه سینه به سینه شدم.آنقدر هل کرده بودم که شما اول سلام کردی و من تنها توانستم ناشیانه جوابی بدهم.چند پانیه ای صبر کردی و بعد که دیدی از فرط گنگ بودن حرفی نمی زنم محترمانه اجازه مرخصی خواستی و رفتی.....دل به تو داده بودم که دل یک جوجه خبرنگارهفده هجده ساله ساله را هم نمی شکستی خوش اخلاق.....

جام جهانی رسید...در بازی های پلی آف با استرالیا ترکانده بودی و حالا نوبت رسیده بود به آمریکا.فرار کردی و گل جادوییت را چسباندی به تور دروازه دشمن و ما رفتیم توی هوا درست مثل بازی با بحرین در جام ملت های آسیای 2007 که وقتی مطمئن شدی سومی ما قطعی است بازیکن بحرینی را طوری زدی که همه دق دلی های سال 2002 را یکجا پاک کنی....همیشه با غیرت برایمان بازی کرده بودی استاد...همیشه.....

رفتی بوخوم...تیمت سقوط کرد و رفتی هامبورگ...پیراهنت از آلمان و باشگاه هامبورگ به پاس هدیه داده شد و یک بعد از ظهر از یاد نرفتنی آن پیراهن های سپید و قرمز از طرف باشگاه پاس به تیم زمین خاکی محل ما هدیه شد که در کمال تاسف زورم به گرفتن پیراهنت نرسید و به شماره 15 اکتفا کردم.با این همه وقتی داخل آخرین زمین خاکی غرب تهران می دویدیم خودمان را مهدوی کیا می خواندیم....آن پیراهن هامبورگی یادگار تو بود به من بی آنکه بدانی چیزی که غیر مستقیم و با هزار دست چرخش رسانده بودی به ما زمین خاکی بازی های شهرزیبا چقدر برایمان ارزش داشت برادر.....خاطرات ما با تو را پایانی نیست...فراز و نشیب هایت در هامبورگ و بعد آن داستان کثیف که روزنامه زرد آلمانی برای فروش به چاپ رساند و من هیچ وقت برایش ارزشی قائل نشدم.آن مقاله تند ابراهیم افشار به نفعت در روزنامه ای که خیلی زود بسته شد. (روز ورزش بود؟)

بازی ادامه داشت...بزرگتر شدیم.رفتیم داخل چرخه زندگی ...فوتبال کمرنگ شد هر چند هنوزگلی می زدی و دلمان شاد می شد....قصه جام جهانی 2006 پیش آمد که می گفتند تو و علی کریمی علیه علی دایی و قلدربازی هایش در تیم ملی ایستاده بودید.تصور اینکه تو بخواهی یاغی گری کنی برایم دشوار بود پس پی اش را نگرفتم و ترجیح دادم مثل همه سال های خبرنگاری آدم ها را فقط از دور بشناسم.....

قصه ادامه داشت...برگشتی ایران...برای ویژه نامه نوروزی مجله فوتبال تو و علیرضا خمسه را بردیم پارک قیطریه...مصاحبه کننده فوق العاده ای بودی...مودب...خوش مشرب...زوج تو و خمسه دیدنی بود....یکی جدی و یکی شوخ طبع...

قصه ادامه یافت...تو برگشتی پرسپولیس و بعد کاری کردند که با چشم های گریان فوتبال را ترک کنی.....حالا دوباره داخل زمین با پیراهنی که فوتبال را با آن شروع کردی...شماره 17...در کنار فرشاد پیوس که این پیراهن را بر تنت کرده بود....

برایت بهترین ها را آرزو دارم بزرگمرد فوتبال کوچک شده ایرانی...تو را با حیایت شناختیم و با تعصبت...با همه چیزهایی که داشتی و قدرت را نمی دانستند.ممنونیم..الوداع مرد روزهای تکرار نشدنی...الوداع....